Ήταν ένας άλλος Αντώνης αυτόν που γνώρισα στην εφηβεία μου μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου πού έπεσε εκείνη την εποχή στα χέρια μου. «Ο Αντώνης δεν θα σχολάσει απόψε» ήταν ο τίτλος. Αυτός ο Αντώνης βρήκε τραγικό θάνατο από ατύχημα μέσα στο εργοστάσιο, στην ΛΑΡΚΟ.
Και να σήμερα πολλά χρόνια μετά συναντώ τον Αντώνη ξανά να τον πετάνε από τον καταπέλτη και να δολοφονείται για άλλη μία φορά. Ο Αντώνης είχε ένα κακό και αυτό ήταν η φτώχεια του.
Δεν είχε εισιτήριο πρώτης θέσης με καμπίνα είχε εισιτήριο στο κατάστρωμα δεν επιβιβάστηκε με αυτοκίνητο πολυτελείας αλλά έτρεξε να προλάβει. Τον πρόλαβε όμως το χέρι πού τον έσπρωξε στην θάλασσα το χέρι του δολοφόνου που αυτή την φορά δεν χρειάστηκε να κρατά μαχαίρι για να κάνει την δουλειά.
Γιατί όπως είπαμε ο Αντώνης είχε ένα κακό την φτώχεια του. Και το αδηφάγο σύστημα, που τον γέννησε φτωχό, φρόντισε να παραμείνει φτωχός και του στέρησε όλα τα εφόδια και τη βοήθεια που θα μπορούσε να έχει, όπως τα στερεί και από χιλιάδες Αντώνηδες.
Και αυτό το ίδιο είναι που θα οπλίσει το χέρι κάθε ασυνείδητου για να δολοφονήσει.Οι πραγματικοί φταίχτες πρέπει να πληρώσουν για τον θάνατο του Αντώνη, γιατί σε μια κοινωνία όπου το κέρδος υπερέχει της ανθρώπινης ζωής, θα βιώνουμε τέτοια θλιβερά γεγονότα.
Στο δίλημμα “τα κέρδη τους ή οι ζωές μας”, η απάντηση κι εδώ είναι μόνο μία: Οι ζωές των Αντώνηδων!
Θ.Π.